Некои велат дека сè е можно: и блескава кариера, и хармоничен приватен живот. Други, пак, веруваат дека едното секогаш го плаќаме со другото. Но дали навистина мора да избираме? Или проблемот не е во изборот, туку во начинот на кој ги поставуваме приоритетите?
Во последниве години, темата за „work-life balance“ се спомнува речиси во секоја дискусија за човечки ресурси. И тоа не е случајно. Брзото темпо на работа, технологијата што не познава пауза и културата на постојана достапност го доведоа во прашање и самиот концепт на слободно време.
Кога работата беше само работа
Во генерациите од шеесеттите и седумдесеттите години, професионалниот и приватниот живот биле јасно одвоени светови. Работното време имало почеток и крај. Повеќето семејства функционирале по едноставен модел: еден член бил носител на главните приходи, а другиот можел да се посвети на домот, семејството, односно на сите оние други нешта кои се дел од приватниот живот.
Во таа структура, идејата за рамнотежа меѓу работа и живот речиси не се спомнувала, бидејќи улогите биле однапред распределени, а општеството ги поддржувало тие рамки.
Осумдесеттите го менуваат ритамот
Со осумдесеттите започнува нова реалност. Жените масовно влегуваат во професионалниот свет, а мажите сè повеќе се вклучуваат во семејните обврски. Семејствата со двајца активни професионалци стануваат правило, а не исклучок.
И тогаш се појавува првиот голем судир и големото прашање: како да се стигне на сите страни? Како да се одговори и на очекувањата на работното место и на потребите на домот, без притоа да се изгуби сопственото јас?
Современиот парадокс: достапни секогаш, одморени никогаш
Денешното време е уште покомплицирано. Работното место повеќе нема граници. Една порака може да нè врати „на работа“ дури и во најопуштениот момент. Технологијата ни овозможи флексибилност, но ни ја одзеде дистанцата.
Многу компании, и во Македонија, зборуваат за благосостојба на вработените, за флексибилни модели и ментално здравје. Но реалноста често останува иста: долг работен ден, постојана поврзаност и сè помалку време за приватност.
Балансот не се пресметува во часови, туку во избори
Постигнувањето рамнотежа не значи дека секој ден мора да изгледа идеално распределен: осум часа работа, осум за одмор, осум за живот. Рамнотежата е повеќе прашање на свесност отколку на математика.
Некој ќе избере да вложи повеќе во кариерата во одреден период од животот, друг ќе го стави семејството во прв план. И двата избора се исправни, сè додека се направени свесно и без чувство на вина.
Но секој избор носи своја цена. Клучот е да знаеме која цена сме подготвени да ја платиме и да не жалиме за тоа подоцна.
Моќта на едно мало „не“
Во свет каде што успехот често се мери со бројот на прифатени задачи и проекти, најголемата сила понекогаш лежи во способноста да се одбие. Да се каже „не“ на дополнителна обврска што ќе ја наруши рамнотежата, „не“ на културата на постојана достапност, „не“ на трката што не води никаде.
Тоа „не“ не е отпор, туку зрелост. Тоа е начинот да се зачува фокусот на она што навистина вреди, а тоа се сопственото здравје, мир и задоволство.
Да се избере, не да се откаже
Рамнотежата помеѓу професионалниот и приватниот живот не бара од нас да се откажеме од едното во корист на другото. Бара само да ги препознаеме границите и да се однесуваме кон сопственото време со исто почитување како кон работните рокови.
Кариерата може да донесе постигнување, сигурност и гордост. Приватниот живот пак, носи смисла, топлина и стабилност.
Успехот и животот не се спротивности туку се два ритма што мораме сами да ги усогласиме. Вистинската рамнотежа не е совршена формула, туку постојан процес на свесен избор. Денес можеби ќе дадеме повеќе на работата, утре на себеси и на блиските. И двата пристапи се исправни, сè додека сме присутни во тоа што го избираме.
Да се каже „не“ понекогаш е најголемото „да“ за мирот, за здравјето, за љубовта. Затоа што успехот не се мери само со постигнувања, туку и со спокојот што го чувствуваме кога ќе го исклучиме екранот и ќе бидеме целосно тука.
Оттука, би рекле дека кариерата носи сјај, а приватниот живот смисла. Едното без другото е празно ехо.
На крајот, вистинскиот успех не е да имаме сè, туку да бидеме добро со тоа што го имаме и да не се изгубиме на патот дотаму.
Доколку преземете содржина (статија или оглас) од 24HR задолжително наведете „Извор: 24HR“ на крајот на статијата со hyperlink кој ќе води од преземената содржина. Преземањето на интервјуа не е дозволено. Повеќе за условите за користење е наведено тука.
