Колумна на Трајанка Кимова-Специјалист за човечки ресурси
Секој од нас знае барем еден човек кој прегорел на работа.
Или можеби самите го чувствуваме тоа: тежина во градите кога стануваме, празен поглед
во мониторот, и едно прашање што одѕвонува во тишината –
За кого? За што?
Работата не е проблемот.
Работата може да биде предизвик, страст, гордост.
Проблемот е културата што ја носи со себе. Или, поточно, културата што често ја нема.
Во многу компании, културата е само збор во PowerPoint презентација.
Обесена на ѕид како мртва декларација.
Но културата не се мери со постери и кафе од автомат.
Таа се мери во:начинот на кој лидерите зборуваат со луѓето кога никој не гледа,тоа дали
се вреднува трудот или само резултатот,тоа дали човекот е поважен од ресурсот.
Работодавачите често забораваат:
Не вработувате само вештини – вработувате луѓе.
Луѓе со семејства. Со стравови. Со соништа.
Луѓе кои сакаат да бидат слушнати, вреднувани, и – најмногу – почитувани.
А работниците? Молчат.
Заради кредитот. Заради децата.
Заради стравот да не бидат етикетирани како проблематични.
И така, се врти еден магичен круг на токсичност – не затоа што никој не знае дека нешто
не чини, туку затоа што сите мислат дека ништо не можат да сменат.
Но можеме.
Мораме.
Јавниот сектор треба да престане да биде синоним за апатија.
Приватниот сектор треба да престане да мисли дека платата е доволна причина некој да
трпи нечовечки однос.
И сите ние, како луѓе, треба да престанеме да се навикнуваме на така било отсекогаш.
Работното место е втор дом.
А во домот треба да има сигурност.
Место каде можеш да зборуваш.
Да направиш грешка без да те распнат.
Да бидеш свој.Никој не бара совршен работодавач.
Но бараме човек од другата страна.
Некој што ќе нè гледа како луѓе, не како бројки. Не како производни единици.
Некој што ќе разбере дека за да добиеш лојалност, мора прво да дадеш доверба.
И за да добиеш резултати , мора да создадеш смисла.
Ако оваа колумна барем едно лице го натера да се замисли – вредеше.
Ако натера и еден работодавач да си постави прашање – уште подобро.
Работата не убива.
Но културата што ја градиме – може да нè спаси. Или да нè скрши.
Културата е тивок архитект на сѐ што се случува на едно работно место.
Таа или нè поттикнува да се развиваме, да растеме, да даваме од себе –
или нè стиска, суши и тивко гаси.
Затоа, време е да зборуваме за културата како што зборуваме за резултатите.
Време е да ги мериме човечките вредности со истата прецизност со која ги мериме KPI-ите.
Време е лидерите да бидат луѓе – пред да бидат менаџери.
И време е сите ние – и работници, и работодавачи – да не прифаќаме ништо помалку од
здраво, поддржувачко и хумано работно опкружување.
Затоа што културата не е бенефит. Таа е потреба.
Работата не убива. Но културата – ако не ја менуваме – ќе продолжи да го прави тоа.
Полека.И тивко.
Доколку преземете содржина (статија или оглас) од 24HR задолжително наведете „Извор: 24HR“ на крајот на статијата со hyperlink кој ќе води од преземената содржина. Преземањето на интервјуа не е дозволено. Повеќе за условите за користење е наведено тука.
